Na zestaw autorytatywnych serwerów DNS konkretnej domeny składa się zazwyczaj jeden podstawowy i jeden lub więcej serwerów zapasowych. Serwer podstawowy jest głównym nośnikiem informacji, a także miejscem, gdzie administrator wprowadza zmiany w DNS. Jakiekolwiek zmiany ustawień domeny dokonane na tym serwerze są synchronizowane przy pomocy specjalnych mechanizmów protokołu DNS (notyfikacji i transferu AXFR) na serwerach zapasowych. Dostępność tych mechanizmów nie jest obowiązkowa – to od administratora zależy, w jaki sposób zadba o aktualność danych na wszystkich serwerach.

Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę, że podział serwerów na „podstawowe” i „zapasowe” nie ma znaczenia dla osoby, która nie jest administratorem tych serwerów. Wszystkie powinny zawierać identyczne informacje, a na każde pytanie powinny odpowiadać w ten sam sposób. Nie powinno mieć znaczenia, który serwer wybierzesz. Jest to prawdą tylko w przypadku, gdy serwery zostały poprawnie skonfigurowane i zsynchronizowane. Błędne jest założenie, że adresy tłumaczone są przy pomocy serwera podstawowego, a serwery zapasowe są używane tylko w przypadku jego niedostępności.

Ciekawostka – podstawowym serwerem DNS dla domeny korzeniowej jest a.root-servers.net, a dla domeny .cz jest to ns.tld.cz.